نقد و بررسی فیلم Hell Of A Summer | یک تابستانِ جنون‌آمیزِ بیهوده

فیلم Hell of a Summer، محصول سال ۲۰۲۳، اثری در ژانر کمدی-ترسناک (اسلشر) است که توسط فین ولفهارد و بیلی بریک کارگردانی شده و درامی پرهیجان را در بستر یک اردوگاه تابستانی به تصویر می‌کشد. این فیلم که اولین تجربه کارگردانی ولفهارد (بازیگر شناخته‌شده سریال Stranger Things) و بریک است، با الهام از آثار کلاسیک اسلشر دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی ساخته شده و تلاش می‌کند با ترکیبی از طنز و وحشت، تجربه‌ای نوستالژیک و در عین حال تازه ارائه دهد.

داستان حول محور جیسون هوچبرگ، جوانی ۲۴ ساله، می‌گردد که به‌عنوان مشاور به اردوگاه محبوبش بازمی‌گردد، اما با تهدید یک قاتل نقاب‌دار مواجه می‌شود که اردوگاه را به جهنمی واقعی تبدیل می‌کند. این نقد به بررسی جنبه‌های مختلف فیلم از جمله داستان، شخصیت‌پردازی، کارگردانی، فضاسازی، و مضامین آن می‌پردازد و تلاش می‌کند نقاط قوت و ضعف آن را با نگاهی منصفانه تحلیل کند.

داستان و ساختار روایی

Hell of a Summer داستانی آشنا اما سرگرم‌کننده را دنبال می‌کند که ریشه در ژانر اسلشر دارد. جیسون هوچبرگ، قهرمان اصلی، با انگیزه‌های شخصی به اردوگاه تابستانی بازمی‌گردد، جایی که زمانی خاطرات خوشی از آن داشته است. اما این بار، او با همکاران جوان‌تر از خودش احساس بیگانگی می‌کند و خیلی زود متوجه می‌شود که اردوگاه تحت تهدید یک قاتل نقاب‌دار قرار دارد که مالکان اردوگاه، جان و کتی، را به قتل رسانده و حالا به دنبال قربانیان بعدی است. این پیش‌فرض، یادآور فیلم‌های کلاسیک اسلشر مانند Friday the 13th و Sleepaway Camp است که اردوگاه‌های تابستانی را به‌عنوان مکانی برای وحشت و تعلیق معرفی کردند.

ساختار روایی فیلم به‌گونه‌ای طراحی شده که تعادل ظریفی بین کمدی و ترس برقرار کند. داستان از کلیشه‌های ژانر اسلشر آگاه است و به‌جای پنهان کردن آن‌ها، از آن‌ها به‌عنوان ابزاری برای طنز استفاده می‌کند. به‌عنوان مثال، شخصیت‌ها در دیالوگ‌هایشان به فیلم‌های ترسناک اشاره می‌کنند و گاهی تصمیماتشان را با آگاهی از “قوانین” ژانر اسلشر می‌گیرند، مانند اجتناب از تنها ماندن یا به چالش کشیدن قاتل. این خودآگاهی، که یادآور فیلم‌هایی مثل Scream است، به فیلم جذابیت خاصی می‌بخشد و آن را از یک اثر صرفاً کلیشه‌ای متمایز می‌کند.

با این حال، یکی از نقاط ضعف داستان، پیش‌بینی‌پذیر بودن برخی چرخش‌های داستانی است. قاتل نقاب‌دار و انگیزه‌های او، اگرچه در ابتدا مرموز به نظر می‌رسند، در نهایت به الگوهای آشنای ژانر اسلشر بازمی‌گردند که ممکن است برای مخاطبان حرفه‌ای این ژانر چندان غافلگیرکننده نباشد. همچنین، فیلم در برخی لحظات تلاش می‌کند مضامین عمیق‌تری مانند حس تعلق، هویت، یا حتی نقد اجتماعی را مطرح کند، اما این مضامین به‌طور کامل گسترش نمی‌یابند و گاهی تحت‌الشعاع طنز و اکشن قرار می‌گیرند.

شخصیت‌پردازی

شخصیت‌های Hell of a Summer ترکیبی از تیپ‌های آشنا و چند بعدی هستند. جیسون هوچبرگ، به‌عنوان یک قهرمان قابل‌لمس معرفی می‌شود. او جوانی است که در تلاش برای یافتن جایگاه خود در دنیایی است که به نظر می‌رسد از او پیشی گرفته است. حس بیگانگی او با مشاوران جوان‌تر اردوگاه، به‌ویژه در صحنه‌های کمدی، به‌خوبی منتقل می‌شود و مخاطب را به همذات‌پنداری با او دعوت می‌کند. با این حال، شخصیت جیسون گاهی در دام کلیشه‌های قهرمان ژانر اسلشر می‌افتد، جایی که تصمیماتش بیشتر به پیشبرد داستان کمک می‌کنند تا به عمق بخشیدن به شخصیت.

شخصیت‌های فرعی، مانند مشاوران دیگر و قاتل نقاب‌دار، ترکیبی از طنز و جدیت را ارائه می‌دهند. مشاوران جوان‌تر با رفتارهای اغراق‌آمیز و دیالوگ‌های طنزآمیز، به فیلم انرژی می‌بخشند، اما آن‌ها فاقد عمق کافی هستند و صرفاً به‌عنوان “قربانیان احتمالی” قاتل عمل می‌کنند. قاتل نقاب‌دار نیز، اگرچه از نظر بصری تهدیدآمیز طراحی شده، از نظر انگیزه و پیش‌زمینه داستانی چندان نوآورانه نیست و به نظر می‌رسد بیشتر به‌عنوان یک کاتالیزور برای پیشبرد داستان عمل می‌کند تا یک شخصیت کامل.
به عنوان یک قاعده، شخصیت‌پردازی باید به گونه‌ای باشد که در مخاطب حس رحم و ترس را بیدار کند. در ژانر ترسناک این قاعده پررنگتر می‌شود. در ژانر ترسناک، مخاطب ممکن است حس تعلیق را در نگرانی برای مرگ و زندگی یک قاتل تجربه کند! همه‌چیز به شخصیت‌پردازی بستگی دارد. در این فیلم هیچ شخصیتی عمیق نمی‌شود. حتی قهرمان داستان فقط یک شعارِ بدون آگاهی است. هرچند باید در نظر داشت که فیلم اصلن تلاشی برای شخصیت‌پردازی نمی‌کند. فیلم می‌خواهد مثل اولین ورود به یک جمع تابستانی، شناخت مخاطب از افراد به اندازه چند گفت‌و‌گوی حاشیه‌ای باشد.

کارگردانی و سبک بصری

فین ولفهارد و بیلی بریک، به‌عنوان کارگردانان تازه‌کار، توانسته‌اند اثری منسجم و سرگرم‌کننده خلق کنند که نشان‌دهنده درک عمیق آن‌ها از ژانر اسلشر است. استفاده از لوکیشن اردوگاه تابستانی، با جنگل‌های انبوه، دریاچه آرام، و کلبه‌های چوبی، فضایی نوستالژیک و در عین حال وهم‌آلود ایجاد می‌کند که به‌خوبی با حال‌وهوای فیلم همخوانی دارد. فیلم‌برداری با استفاده از نماهای باز و بسته به‌صورت متناوب، حس تعلیق را تقویت می‌کند، به‌ویژه در صحنه‌های تعقیب‌وگریز که قاتل از میان سایه‌ها ظاهر می‌شود.

یکی از نقاط قوت کارگردانی، استفاده هوشمندانه از طنز در کنار وحشت است. ولفهارد و بریک به‌خوبی می‌دانند که مخاطبان امروزی ژانر اسلشر انتظار دارند هم بترسند و هم بخندند. صحنه‌هایی که شخصیت‌ها با طنز به موقعیت‌های خطرناک واکنش نشان می‌دهند، به فیلم لحنی سبک و سرگرم‌کننده می‌بخشد بدون اینکه حس خطر را کاملاً از بین ببرد. با این حال، برخی انتخاب‌های کارگردانی، مانند استفاده بیش‌ازحد از جامپ‌اسکرها (ترس‌های ناگهانی)، ممکن است برای مخاطبان حرفه‌ای ژانر، تکراری به نظر برسد.

مضامین و پیام‌ها

Hell of a Summer در سطح ظاهری، یک فیلم سرگرم‌کننده اسلشر است، اما در لایه‌های عمیق‌تر، به موضوعاتی مانند حس تعلق، گذر زمان، و حتی نقد فرهنگ جوان‌محور پرداخته است. جیسون، به‌عنوان شخصیتی که از همکاران جوان‌ترش احساس بیگانگی می‌کند، نمایانگر نسلی است که در آستانه بزرگسالی با هویت خود دست‌وپنجه نرم می‌کند. البته باید توجه داشت که این مضمون، به‌طور کامل گسترش نیافته است.

علاوه بر این، فیلم به‌طور غیرمستقیم به نقد کلیشه‌های ژانر اسلشر می‌پردازد. با خودآگاهی نسبت به قواعد ژانر، فیلم به مخاطب یادآوری می‌کند که این داستان‌ها، هرچند تکراری، همچنان می‌توانند سرگرم‌کننده باشند اگر با خلاقیت روایت شوند. با این حال، همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، فیلم در برخی لحظات فرصت تعمیق این مضامین را از دست می‌دهد و بیشتر بر جنبه‌های سرگرم‌کننده تمرکز می‌کند.

نقاط قوت و ضعف

نقاط قوت:
– ترکیب موفق کمدی و وحشت که تعادل خوبی بین سرگرمی و تعلیق ایجاد می‌کند.
– فضاسازی نوستالژیک اردوگاه تابستانی که یادآور آثار کلاسیک اسلشر است.
– کارگردانی مطمئن ولفهارد و بریک که نشان‌دهنده درک عمیق آن‌ها از ژانر است.
– شخصیت‌پردازی قابل‌قبول جیسون که به مخاطب امکان همذات‌پنداری می‌دهد.

نقاط ضعف:
– پیش‌بینی‌پذیر بودن برخی چرخش‌های داستانی و انگیزه‌های قاتل.
-شخصیت‌پردازی ضعیف که قدرت ترس و تعلیق را از بین می‌برد.
– عدم گسترش کافی مضامین عمیق‌تر که می‌توانست فیلم را متمایزتر کند.
– شخصیت‌های فرعی که گاهی به کلیشه‌های ژانر محدود می‌شوند.
– استفاده بیش‌ازحد از تکنیک‌های تکراری مانند جامپ‌اسکرها.

Hell of a Summer فیلمی است که از میراث ژانر اسلشر استفاده می‌کند و با افزودن طنز و خودآگاهی، تجربه‌ای سرگرم‌کننده و تا حدی تازه ارائه می‌دهد. اگرچه در برخی جنبه‌ها مانند عمق شخصیت‌پردازی و نوآوری داستانی می‌توانست بهتر عمل کند، اما برای اولین تجربه کارگردانی ولفهارد و بریک، اثری قابل‌احترام است. با توجه به فضاسازی شخصیت‌ها و به تصویر کشیدن دغدغه‌ها و خواسته‌های چند نوجوان آمریکایی، شاید این فیلم تجربه مثبتی برای نوجوانان باشد؛ اما قطعا خواسته‌های مخاطبان بزرگسال و حرفه‌ای را پاسخ نمی‌دهد.

امتیاز نویسنده به فیلم: ۲ از ۱۰

منبع خبر: گیم فا